​Narodziny, faza symbiotyki międzymacicznej i faza pre-symbiotyczna w analizie historii życia w hipnozie.

 

Krągowe fazy urodzeniowe są prawdopodobnie najważniejszymi fazami w życiu człowieka i są kluczem do dalszego rozwoju człowieka. Niestety, niewiele szkół psychoterapeutycznych poświęca wystarczająco dużo czasu i uwagi tym fazom życia pacjenta. Często podczas pracy z klientem terapeuta napotyka głęboki konflikt wynikający z urodzeniowej fazy życia. Wielu terapeutom brakuje odpowiednich technik i wiedzy, aby rozwiązać te problemy z klientem. Hipnointegracyjna psychoterapia głębi (HIIT) WJ Meinholda pozwala rozwiązać tego rodzaju problemy. Dlatego wielu terapeutów z różnych szkół wybiera tę metodę jako preferowany sposób pracy z klientem. W tej chwili metoda ta jest słabo znana w Wielkiej Brytanii, ale jest praktykowana na całym świecie (m.in. w Szwajcarii, Niemczech, USA, Kanadzie, Equatorze i Polsce) ze świetnymi wynikami.

​

Fazy ​​rozwojowe wg W. Meinholda:

• poczęcie (obejmuje okresy krótko przed i po)

• symbioza prenatalna (2-12 tydzień ciąży)

• symbioza międzymaciczna (4-9 miesiąc ciąży)

• narodziny

• faza ustna (0-7 miesięcy od urodzenia)

• pierwsza zapadalność (7-28 miesięcy)

• faza odbytu (28 miesięcy - 4,5 roku)

• faza narządów płciowych (4,5 roku - 9 miesięcy dla dziewcząt / 12 miesięcy dla chłopców)

• indywidualizacja i separacja (szczyt 7-12/14 lat, kończy się po około 21 latach)

 

Pierwsza „dziurka od guzika” w psychogenezie

 

W jednej ze swoich prac Goethe zwrócił uwagę, że jeśli zapinamy pierwszą dziurkę w koszuli w niewłaściwy sposób, to zazwyczaj wszystkie inne dziurki są zapinane w niewłaściwy sposób. W tym sensie prenatalna faza symbiotyczna może być postrzegana jako pierwsza dziurka od guzika w psychogenezie.

O ile ta pierwsza dziurka od guzika (bezwarunkowe uznanie i akceptacja) jest zapięta błędnie, o tyle reszta rozwoju będzie miała konsekwencje tego (podobnie jak przy rozwiązywaniu równania matematycznego - jeśli raz popełnimy błąd, błąd będzie prowadzony do koniec obliczeń). Ta teoria jest uważana za poprawną we wszystkich teoriach, których podstawą jest psychologia głębi. Błędy i deficyty z pierwszej fazy mają największe konsekwencje w stosunku do innych faz rozwojowych.

• Wszystkie fazy rozwojowe (dziurki od guzików), które następują po fazie symbiotycznej, zawierają nieprawidłową treść (przyciski). Każdy deficyt wymaga uzupełnienia, nawet gdy minie odpowiednia faza. W ten sposób deficyty kumulują się i przemieszczają (zaprzeczenia), ponieważ aby naprawić błędy z przeszłości, zaniedbuje się teraźniejszość i potrzeby obecnej fazy. W ten sposób np. Pierwsza faza dojrzałości, zamiast realizować specyficzne potrzeby tej fazy, niesie ze sobą niezaspokojone potrzeby i tęsknotę za spełnieniem wymagań fazy symbiotycznej i oralnej (podobnie spełnione lato wymaga spełnionej zimy i wiosny przed latem. Jeśli kwiaty zamarzną lub zakwitną zbyt późno, nie będzie owoców). Jeśli zapinam pierwszy otwór złym guzikiem, co drugi otwór zostanie zapięty niewłaściwym guzikiem. Jednak aby zapiąć koszulę, muszę kontynuować lub poprawić błąd, który został popełniony na początku.

• Błąd jest zwykle zauważany na etapie ostatniej dziurki. Psycho-geneza uważałaby tę sytuację za niedokończoną separację. Przyczyna problemów nie należy do ostatniej fazy, ale została przeniesiona z powodu braku symbiotycznej relacji. Dzieje się tak, ponieważ jedyną rzeczą, którą można oddzielić, jest to, co zostało dołączone w pierwszej kolejności.

• Nadmierne skupianie się na wybranej fazie rozwoju (w naszej kulturze faza ustna i analna) jest sposobem na zrekompensowanie błędów wszystkich faz, o których zaprzeczamy lub których nie uważamy za ważne (w naszej kulturze symbiotyczna, pierwsza dojrzałość, fazy genitaliów i indywidualizacji). Idąc równolegle do dziurek na guziki, tworzymy nadmierną falbankę, pomijając dziurkę. Jeśli większość ludzi ma w koszuli nadmierną falbankę, przestaje to przeszkadzać, a nawet może stać się modne. Wydaje się, że wszystkie późniejsze fazy przebiegają we właściwy sposób; jest to jednak tylko pozory. Problemy rozwojowe mogą powodować choroby, gdy tracimy zdolność ich kompensowania (np. Poprzez pracę - gdy tracimy pracę lub przechodzimy na emeryturę).

• W przypadku wszystkich chorób należy konsekwentnie założyć, że wynikają one z deficytów w pierwszej fazie rozwojowej, choć powierzchownie wygląda to tak, jakby należały do ​​innej fazy (np. Faza ustna w bulimii).

 

Powyższa (częściowa) interpretacja rozwoju jest głównym podłożem teoretycznym Hipnointegracyjnej Psychoterapii Głębokości z punktu widzenia psychogenezy, patogenezy i zaleceń dotyczących terapii poszczególnych faz rozwojowych.

​

Terapia opiera się na:

• Fazy ​​rozwojowe w psychologii głębi Freuda i Junga oraz ich następców

• Embriologia, neonatologia i pediatria

• Stare modele wiedzy mistycznej (mitologia, alchemia, szamanizm) i ich nowe humanistyczne interpretacje (R. Steiner i in.)

• Badania empiryczne terapii zorientowanych analitycznie z wykorzystaniem hipnozy w psychologii głębi, które przyczyniły się do rozwoju psychologii prenatalnej.

​

Hipnoza to pomost łączący nauki humanistyczne i psychologię głębi. Ten most otwiera drogę do nieświadomości: do duchowych warstw nadświadomości, a także do podświadomych warstw psychologicznych. Hipnoza to najbardziej bezpośredni sposób komunikowania się między dwoma ludźmi (klientem-terapeutą) i między warstwami w obrębie człowieka; od poziomu duchowego poza umysłem, od lewej półkuli i archaicznych części mózgu do „świadomości” każdej komórki. Jednocześnie za pomocą hipnozy możemy dotrzeć do najgłębszych warstw i odcisków klienta, co pozwala na zmianę zgodnie z życzeniem klienta.

​

Tłumaczenie z hipnoza.org.pl